Απαγορεύεται το Απαγορεύεται

...

είσοδοςπροφιλ φωτογραφιες άλλοι...πεςθυμάσαι;

οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις δεν είναι καθόλου συμπτωματική και καλά θα κάνεις να αρχίσεις να παρεξηγείσαι...

Best viewed: Mozilla Firefox
Οθόνη: 1280X800

Πατήστε "Είσοδος"!

Όχι αυτό το είσοδος!!!!!!!!
Αυτό που είναι κάτω από την φωτογραφία!

Μάθαμε να συγκρατούμε εικόνες

Τις αγαπήσαμε περισσότερο

από την πραγματικότητά μας

Κι αυτή για να μας τιμωρήσει

μας έμαθε την έννοια της απώλειας

Εξιδανικεύσαμε τον ενθουσιασμό

Τον μετατρέψαμε σε φράσεις κλειδιά

που μας θυμίζουν ανθρώπους

Ξεχάσαμε τη σημασία

της συντροφικότητας

Αναζητήσαμε την επιβεβαίωση

σε μάτια θολά

και δώσαμε τη δική μας

σε χέρια σφιχτά

Υποταχθήκαμε

στη γοητεία του αβέβαιου

Κι η στρουθοκάμηλος της αλήθειας

όταν αντίκρισε το φόβο του μέλλοντος

έχωσε το κεφάλι της βαθειά

στο έδαφος του εαυτού της.

Αλλά βάλε καλά στο μυαλό σου

όποιος κι αν είσαι

Δε μετανιώσαμε στιγμή

μηδέ απογοητευτήκαμε

Θα επιστρέφουμε

Κάθε φορά με διαφορετικά λάθη

αναγνωρίζοντας

πως χαραμίσαμε μερικούς εαυτούς

για να φτιάξουμε λίγες ιστορίες ακόμη

On Friday, February 17, 2012 at 1:56 AM

Μεσημέρι

.

Με ξυπνούν τα θροϊσματα της λεύκας
κι οι ανάσες κοιμούνται ακόμη
στην αγκαλιά του μεσημεριού.
Δίπλα στις πλατιές μνήμες
και τη γεύση της προηγούμενης νύχτας.
Οι ήχοι του ήλιου.
Ένας αργόσυρτος σκοπός
από διακεκομμένες ακτίνες.
Καταμεσήμερο.
Τα σύννεφα δαγκώνουν
τα χείλη του νου μου.
Ανακατεμένα.
Και δίχως τάξη.
Εκατομμύρια χρωματιστοί ελέφαντες,
χοροπηδούν μέσα μου.
Ο κρότος βγαίνει από τα ρουθούνια μου.
Το ρολόι στον απέναντι τοίχο
ακούει τις σκέψεις μου.
Γνωρίζω την ύπαρξη εκείνου του χωραφιού.
Που βλέπεις τον εαυτό σου
να τρέχει μέσα του.
Συνέχεια...
Κάθε φορά που φτάνεις στο τέλος του,
εμφανίζεσαι στην άλλη πλευρά.
Ξανά
Και ξανά
Χωρίς κούραση.
Είσαι ευτυχισμένος
σ’ αυτήν την ατελεύτητη διαδικασία.
Κατάφερες να κερδίσεις το χώρο
Και το χρόνο
Ζεις την επανάσταση.
Να υπάρχεις
Για μια στιγμή.
Xωρίς να υπάρχεις.

The Long Wives - Odd Funerals for New Beasts

.

On Sunday, October 16, 2011 at 3:50 PM

Τι κι αν μένουμε πότε-πότε μόνοι,

με δυο σύννεφα και τρεις ήλιους

κάτω απο τις μασχάλες·

δεν κοιτάξαμε σε λάθος πλευρά

όταν μιλήσαμε για το μέλλον.

Και κάθε φορά

που οι άνεμοι των ανασφάλειών τους

θα προσπαθούν να μας κλείσουν το δρόμο,

θα κρατάμε κοντρα, χρωματιστούς ανεμόμυλους

και θα ξεμπλέκουμε το μαλλιά των συγκυριών.

Μετατρέπουμε τις αποτυχημένες φιλοσοφίες τους

σε χαμόγελα

στα πρόσωπα του ατελείωτου κόσμου.

Yποκλειθείτε στη μεγαλοσύνη του τώρα.

Η πόλη ξεμακραίνει λίγο πριν ξημερώσει.

Τη στιγμή που το σήμερα και το αύριο

γίνονται ένα.

.

On Saturday, June 18, 2011 at 4:35 AM

Διαφάνεια

Σε ποιά στρογγυλή γωνιά

χάνεστε για σημερα λοιπόν...;

Σε ποιο σπιρτόκουτο

ασφυκτιούν τα όνειρά σας;;;

Ποσά ναι - οχι,

εντός - εκτός

                          και "ΜΗΝ"

          χωνεψε

                                                       η φτερωτή μιλιά σας;

              Πόσους

                                                        εαυτούς

                                                                                         χάσατε,

και ποιόν κρατήσατε κοντά σας;

Σε πόσα χωράφια

διαιρέσατε

των όλων τα "δικα σας";

Κι είναι όντως "λαθραία"

                                              Όσα δεν είν´ παιδιά σας;

Σε ποιό γαμήμενο - "παρθένο" χάρτη γεννήθηκε


                      ~~ξανά~~ ξανά

                                                         η "αφεντιά" σας;;;

Ποιό χρώμα

ήρθε

κι έκλεψε

τη διαφάνειά σας;;;;

On Tuesday, March 01, 2011 at 1:40 AM

Υπάρχει Ζωή Στον Πλανήτη Της Ευημερίας

Ανασχηματίζουμε

τις χωμάτινες γραμμές που πρόκειται να χωρέσουν στις μύτες μας

στην πόλη που όλοι οι απροσάρμοστοι πίθηκοι

περιτριγυρίζουν τις μπανάνες της ψυχής μας.

Χαμογελούν οι μεγαλόπνοες σκέψεις μας

και πανηγυρίζουν

μπροστά στο κατώφλι της μιζέριας των κακογαμημένων ζωών σας.

Θέλουν να σας βλέπουν να κουράζεστε, κάνοντας το εύκολο, δύσκολο

και μόλις στραγγίξουν όλο τον ιδρώτα της προσπάθειάς σας

τον βάζουν σε μικρά χρωματιστά μπουκαλάκια

και το χρησιμοποιούν για κολόνια.

Κι εμείς,

καθόμαστε πίσω από τις χρωματιστές κουρτίνες της εκσπερμάτωσης

περιμένοντας το φως να λάμψει στα κλειστά μας μάτια.

Μ’ όλες αυτές τις περίφημες στιγμές που ζήσαμε

στο μέλλον που δεν επιλέξαμε...

Κι όλες τις χιλιοειπωμένες φράσεις που θα συντελέσουν

το παρελθόν που θα σκορπίσουμε...

Αφού χωράει, σα ζάχαρη, όλη μας η ψυχή σε μια χούφτα

και δραπετεύουν οι περισσευούμενοι κόκκοι ανάμεσα από τα δάχτυλα

τότε ξέρουμε πως να κάνουμε ένα κουνούπι να μοιάζει με πυγολαμπίδα.

Κι εγώ παραμένοντας πέρα ως πέρα εγωιστής,

δε δίνω δεκάρα για τις αλόγιστα σκορπισμένες στιγμές σας...

Βλέπω,

ανάμεσα σε τόσα θλιμένα πρόσωπα

ένα χαμόγελο να μοιάζει αληθινό...

Aphex Twin - Nannou

On Thursday, July 29, 2010 at 3:35 AM

Θολότητα

Ανάβω τα σπίρτα της σκέψης σου, και πηδάω από το τελευταίο βαγόνι του εγωισμού.

Ξεπαστρεύω την αρνητικότητα όσων σε κοιτούν με μισό μάτι.

Τους πουλάω μισό καρύδι και το βάζω στη θέση του μισού ματιού τους.

Σου χαρίζω ένα πουγκί αυτοσεβασμού και αμέσως κοιτάζω έξω από το παράθυρο.

Μια μάνα κρατάει το παιδί της από το χέρι.

Ακριβώς δίπλα μια ανάσα κρατάει τις στιγμές από τα μαλλιά και τις χτυπάει στους 4 τοίχους της αναθεώρησης.

Ακούγεται κλάμα και μοιάζει με κραυγή λιονταριού που μόλις έχασε τη μάχη από τη γάτα που κρύβει μέσα του.

Έχεις χαθεί στο μοναδικό μεγάλο λαβύρινθο του μικρού σου κόσμου και ο μόνος τρόπος για να βγεις είναι να αρχίζεις να ξετυλίγεις το νήμα της αξιοπρέπειας.

Και είναι τότε που τα πράσινα χώματα της άνοιξης θα συνδυάζονται με τα μοβ της βροχής.

Ο κόκκινος αστεροπαρμένος αέρας θα μπαίνει στα ρουθούνια του ρινόκερου της ψυχής σου κι αυτός θα φτερνίζεται όλες τις λύπες που ήρθαν και δεν έχουν σκοπό να μείνουν εδώ.

Έχουν κύκλο να κάνουν.

Κι αυτός ο κύκλος θ' αργήσει να κλείσει.

Η μπροστινή άκρη του, διασχίζει την κόρη του αριστερού σου ματιού.

Σαν τη λεπτή γραμμή ενός δρόμου στη μέση του πουθενά, που τεμαχίζει τα πράσινα χωράφια σε δύο μεριές.

Εκεί που χάνονται καμιά φορά οι σκέψεις όταν σε κοιτάζω.

Εκεί που χαραμίζεται η σκιά σου όταν δε στέκεσαι μπροστά της.

Εκεί που ένας πατέρας παίρνει μαζί του το παιδί του για ψάρεμα. Πιάνουν ο καθένας κι από μια άκρη στη ψαρόβαρκα κι αυτή δε γέρνει προς τη μεριά του πατέρα που είναι βαρύτερος...

-Μπαμπά, γιατί φαίνονται τόσα αστέρια στην επιφάνεια της θάλασσας;

-Φταίει που είναι ήρεμη σήμερα και μπορούν να στέκονται πάνω της για ώρες.

-Ωραία, νομίζω πως απόψε θα ψαρέψουμε περισσότερα αστέρια από ποτέ...

Arcade Fire - Wake Up
"With my lightnin' bolts a glowin'
I can see where I am goin’
With my lightnin' bolts a glowin'
I can see where I am, go-go, where I am"

On Wednesday, May 26, 2010 at 2:29 AM

Ξύπνα βάτραχε...

Και ενώ έχει έρθει η ωρα να ξημερωσει,
βγάζει η νύχτα το τεράστιο χέρι της λήθης
και το σηκώνει ψηλά.

Αρπάζει από το κεφάλι τη μέρα,
που κάνει να πάρει την πρώτη της ανάσα,
και το χώνει βαθιά στο χώμα της αδικίας,
της μισαλοδοξίας και της ανασφάλειας.

Είμαι βάτραχος
και ζω σ’ ένα βάλτο με πολύ νερό
που κυριαρχούν τα νούφαρα.

Σ’ ένα βάλτο που τα νούφαρα
κάνουν δύσκολη τη ζωή βατράχων,
οι οποίοι δυστυχώς
δεν έμαθαν ποτέ τους να επιπλέουν.

Όσες φορές προσπαθήσαμε
να πηδήξουμε από το ένα στο άλλο,
τα νούφαρα ένα - ένα βούλιαζαν,
λες και καταργήθηκαν μονομιάς
οι νόμοι της φύσης.

Αλλά χαζοβιόλη βάτραχε..
ως πότε θα κατηγορεις
τα γαμημένα νούφαρα;

Ως πότε θα βουλιάζεις
προσπαθώντας να πατήσεις
πάνω τους;;

Πότε θα καταλάβεις
ότι ποτέ τους δεν ήταν άξια να σε αντέξουν
σ’ αυτο το βάλτο που τόσο αγαπάς;;;

Πότε, επιτέλους,

θα πάρεις χαμπάρι

ότι πρέπει να μάθεις να κολυμπάς;;;;

Στέρεο Νόβα - Ο αόρατος άνθρωπος

"...τώρα που οι βόμβες εκτοπίζουν τους πολίτες απ' τις πόλεις
αγγίζεις τα λουλούδια και σχεδόν ματώνεις
έτσι όπως τότε που ο ουρανός σκοτείνιασε
ήταν η πρώτη φορά που τα μάτια μου δακρύσανε"

On Friday, May 07, 2010 at 2:29 AM

Αέρας Χρωματιστός

Μ’ αρέσει που πνίγεται τόσος θυμός σ’ ένα χαμόγελο. Εννοώ το χαμόγελο που έχεις τώρα σχηματισμένο κάτω από τα μάτια σου ή μέσα στα μάτια σου ή κάτω από την τρίτη βλεφαρίδα του αριστερού ματιού σου...

Παρεπιπτόντως, κατάλαβα πρόσφατα, πως τελικά δεν είναι τόσο δύσκολο να χαμογελάς... ή δυσκολία κρύβεται στην προσπάθεια να χαθείς κάπου ανάμεσα στα δόντια σου την ώρα που αυτά χοροπηδουν σαν τρελά στο μπροστινο μέρος του μυαλού σου. Αναρωτιέμαι μερικές φορές αν υπάρχει έστω και ένας ακόμη να αντιλαμβάνεται το χαμόγελο με τον ίδιο (ή περίπου τον ιδιο) παρανοικο τρόπο... Επίσης αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να υπάρχει τόσος κόσμος, που ενώ δείχνει να χαμογελάει, μέσα του να χωλαίνει. Και μάλιστα αυτό να φαίνεται στα δόντια του τα οποία εκείνη ακριβως τη στιγμη δακρύζουν όξινη βροχη... τα χεις δει κι εσυ έτσι δεν είναι;

Το ξέρεις ότι τα αυτιά σου αναπνέουν κάθε φορα που καταπίνεις;* Αν όχι, μόλις το έμαθες! Λοιπόν, έχεις σκεφτεί ποτέ το χρώμα του αέρα που μπαίνει από τη μύτη στ’ αυτιά σου, κάθε φορά που καταπίνεις το χαμόγελο σου; Μπορεί να είναι μία από τις στιγμές που τα αυτιά σου βουλώνουν και δεν μπορεις να "δεις" καθαρα. Μπορει και να λέω βλακειες...

Πάντως να ξέρεις...

...ακούω την αγάπη στα μάτια σου κάθε φορα που ανασαίνουν μελαγχολία τ’ αυτιά σου. Αντικριστά σου, πάιρνει ο πράσινος αέρας τις σκέψεις μου και τις κάνει λουκουμάδες με μέλι. Κάθε φορά που μια πράσινη σκέψη γίνεται λουκουμας ένα παιδί κάπου στον κόσμο κερδίζει ένα όμορφο όνειρο... κάθε φορά που ο χρωματιστός αέρας γίνεται μέλι, ένα όνειρο γίνεται χαρταετός και πετάει ανάμεσα στις σκέψεις που κάνουν τα σύννεφα όσο φτιάχνουν σχήματα στον ουρανό...

...να προσέχεις
και να χαμογελας με την καρδια σου,
το μυαλό γάμησέ το,
έχεις καιρό μπροστά σου...
=)

update:

*Σε φυσιολογικές συνθήκες, κάθε φορά που καταπίνουμε τα αυτιά μας κάνουν ένα 'κλικ'. Αυτή είναι η στιγμή που μία μικρή ποσότητα αέρα μπαίνει στο αυτί προερχόμενη από το πίσω μέρος της μύτης, περνώντας μέσα από ένα λεπτό σωλήνα, την ευσταχιανή σάλπιγγα, που συνδέει το πίσω μέρος της μύτης με το μέσο αυτί. Με αυτό τον τρόπο ανανεώνεται ο αέρας στομέσο αυτί με αποτέλεσμα η πίεση από τις δύο πλευρές του τυμπάνου να είναι ίση. Εάν και όταν η πίεση του αέρα δεν είναι ίση και από τις δύο πλευρές του τυμπάνου, νοιώθουμε τα αυτιά μας βουλωμένα.

On Saturday, January 09, 2010 at 6:18 AM

Κυρίως... κύριος!

Βγαίνω, σταματώ (1), ξεκινώ, περιφέρομαι και παραφέρομαι, χαρίζω -δε χαρίζομαι- σταματώ (2).

Στόπ!

Γνωρίζω,

αναγνωρίζω και επαναπροσδιορίζω,

δε χαραμίζω... σάλιο για κανέναν πλεον!

O δικός μου κόσμος υπάρχει ακόμα, θα υπάρχει πάντα!

Χα! Μαλάκα!

Ξέρεις πως είναι να σου παίρνει ο αέρας το μυαλό την ίδια ώρα πoυ οι δρόμοι μυρίζουν βροχή;

Ξέρεις πως είναι να ζεις για να ζεις και όχι απλά για να τη βγάλεις καθαρή;

Χα! Νο2

Ξεροκεφαλιάζω,

υπομένω (για λιγο),

κράζω,

απαντάω.

Γελάω! Ρε, ναι... γελάω!

Ενίοτε χαμογελάω.

Περπατάω,

και παραπατάω... τις πρωινές ώρες κυρίως...

Κύριος όμως! Γαμώ τους κυρίους σας...

Γίνατε όλοι καθως πρέπει!

"So many people telling me one way
So many people telling me to stay
Never had time to have my mind made up
Caught in a motion that I don't wanna stop"

On Tuesday, September 08, 2009 at 12:06 AM

City Lights